Ένα ζεστό κίτρινο-πορτοκαλί χρώμα φωτίζει την πανηγυρική-γιορταστική, χαρούμενη παιδική σκηνή που διαδραματίζεται στο εσωτερικό ενός φωτεινού μάλλον χωριάτικου δωματίου (πρέπει να είναι βαυαρικό σπίτι, αφού ο Ιακωβίδης κατά την περίοδο 1877-1900 ζει στο Μόναχο όπου πρώτα τελειοποιεί τις σπουδές του στη ζωγραφική και στη συνέχεια σταδιοδρομεί ως ζωγράφος).
Το φως διαχέεται από τα δύο ανθοστόλιστα με γλάστρες παράθυρα (το ένα στο κέντρο και το άλλο στα αριστερά) και πλημμυρίζει τα πάντα στο χώρο. Τα πρόσωπα γίνονται γλυκύτατα, σχεδόν αγγελικά, τα ρούχα διαφανή και αιθέρια, τα έπιπλα καθρεφτίζονται στο ξύλινο δάπεδο, η κουρτίνα αιωρείται και αγκαλιάζει τον τοίχο, το δωμάτιο ετοιμάζεται να απογειωθεί και να ταξιδέψει σαν ένα "κίτρινο σύννεφο".
Ο αριστοτεχνικοί φωτισμοί και τα χρώματα του πίνακα "περιλούζουν" έξι παιδικές μορφές και μία νεαρή κοπέλα, που πιθανόν είναι η μητέρα του μικρότερου ή ίσως και όλων τους.
Τα τέσσερα αγόρια παίζουν ξυπόλυτα μουσική, δίνουν δηλαδή συναυλία. Ο πρώτος καθιστός σε ξύλινη καρέκλα παίζει τύμπανο, ο δεύτερος φυσάει δυνατά τη σάλπιγγα, ο τρίτος κάθεται σε ξύλινο πάγκο και φαίνεται να παίζει μάλλον φυσαρμόνικα...και τέλος, υπάρχει ένας τέταρτος "μουσικός" που στέκεται λίγο παράμερα και φυσάει με δύναμη όχι αληθινό όργανο, αλλά ένα ποτιστήρι.
Οι ακροατές της παιδικής συναυλίας είναι γυναίκες, είναι δηλαδή ακροάτριες. Ένα όμορφο ξανθό κοριτσάκι με πρόσωπο σχεδόν εξαϋλωμένο από το φως κάθεται μπροστά στο κεντρικό παράθυρο και ακούει, η νεαρή μητέρα ακούει επίσης καθιστή μπροστά στο αριστερό παράθυρο, κρατώντας το μικρότερο κοριτσάκι που φοράει ένα ροδί φόρεμα (έχει σχεδόν το ίδιο χρώμα με το ποτιστήρι) και απλώνει χαρούμενο τα χέρια του προς τους μουσικούς.
Μία εικόνα οικογενειακής θαλπωρής και χαράς, αν δεχθούμε ότι όλα τα πρόσωπα ή κάποια από αυτά ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Η εικόνα αποτυπώνει με χάρη, τρυφερότητα και χιούμορ μία σκηνή του καθημερινού οικογενειακού βίου απλών ανθρώπων.
Ο λαμπερός πίνακας του 1900 είναι η παραλλαγή ενός παλιότερου πίνακα του 1894-1896 με παρόμοιο θέμα, αλλά πιο σκοτεινά ή ψυχρά χρώματα. Ο Ιακωβίδης ξαναζωγράφισε τον πίνακα με φωτεινά χρώματα για να τον στείλει στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού του 1900 όπου και βραβεύτηκε.
Το θέμα του πίνακα είναι σύνηθες για τη θεματογραφία των έργων του Ιακωβίδη. Οι ηθογραφικές οικογενειακές σκηνές με πρωταγωνιστές μικρά χαριτωμένα, ζαβολιάρικα παιδιά με μητέρα ή τη γιαγιά και παππού ανήκουν στα αγαπημένα θέματα του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου. Οι πίνακες μ' αυτά τα θέματα εμφανίζονται από τη δεκαετία του 1880 και καλύπτουν μία εικοσαετία έως το 1900, όταν έρχεται από το Μόναχο στην Ελλάδα.
