Θα θυμάστε ίσως πως λιγο πριν ξεκινήσουμε την προετοιμασία της σχολικής γιορτής για τη 17η Νοέμβρη, είχαμε αρχίσει να διαβάζουμε στην τάξη το εξαιρετικό βιβλίο της Ζωρζ Σαρρή "ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ" όπου η οκτάχρονη Άννα χάνει το πάρτυ γενεθλίων της , καθώς γίνεται δικτατορία και κανείς πια στην οικογένειά της δεν έχει όρεξη για γιορτές.Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και τις περιπέτειες των συγγενών και φίλων της οικογένειας της Άννας ζωντανεύει μια εποχή...και αναδεικνύεται η αξία της ελευθερίας.
Σήμερα σας βρήκα κι άλλο ένα: "ΛΙΓΑ ΓΑΡΥΦΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" της Κατερίνας Μουρίκη
Δύσκολο να μιλήσεις σε παιδιά προσχολικής ή πρωτοσχολικής ηλικίας για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Ίσως γι' αυτό, μέσα στα τριάντα πέντε χρόνια που έχουν κυλήσει από τότε, τα βιβλία που έχουν γραφτεί με αυτό το θέμα δεν ξεπερνάνε τα τρία. Κι αυτό αποτελεί οπωσδήποτε ένα κενό στην παιδική μας λογοτεχνία. Η Κατερίνα Μουρίκη στο βιβλίο της "Λίγα γαρίφαλα για το Πολυτεχνείο" δίνει στα παιδιά την ευκαιρία να μάθουν απλά και κατανοητά την αξία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Μέσα από τις μεστές ατάκες παππού και τις παιδιάστικες ερμηνείες του δεύτερου περνούν έννοιες όπως "Ελευθερία", "Δημοκρατία", "χούντα", "Λαϊκός ξεσηκωμός". Η σοφία και οι μνήμες του παππού Περικλή ανταμώνουν με την παιδική αφέλεια του Αλέξανδρου που κάνει συνειρμούς και συσχετίζει όσα βλέπει και ακούει με την προσωπική του καθημερινότητα. Παιδικές σκέψεις που παρότι προκαλούν γέλιο κρύβουν μικρές και μεγάλες αλήθειες της ζωής μας.
Η δυναμική εικονογράφηση του Νίκου Χριστοφοράκη συμπληρώνει εικαστικά το κείμενο δημιουργώντας κατάλληλη ατμόσφαιρα στους μικρούς αναγνώστες.
Ένα καλογραμμένο βιβλίο άξιο να διαβαστεί από κάθε παιδί.
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ο μικρός Αλέξανδρος μας βάζει μέσα στο κλίμα της αφήγησής του: "Γεια σας! Με λένε Αλέξανδρο και πηγαίνω στο νηπιαγωγείο. Η αδελφή μου, πάει στην Τρίτη τάξη και τη λένε Ελευθερία, όπως και τη γιαγιά. Όμως ο παππούς Περικλής πότε-πότε τη γιαγιά τη λέει "Χούντα" κι εκείνη κάνει ότι θυμώνει. Μάλλον δεν της αρέσουν τα χαϊδευτικά ονόματα. Το κατάλαβα τελευταία όταν η αδελφή μου ζήτησε να τη φωνάζουμε Φρίντα κι η γιαγιά έβαλε τις φωνές. "Δεν μας χρειάζονται ξενόφερτα ονόματα!" είπε κοφτά κι η αδελφή μου ξέσπασε: Σάμπως ξενόφερτο δεν είναι και το "Χούντα" που σε λέει ο παππούς; Τελικά έγινε στο σπίτι επανάσταση για το όνομα της Ελευθερίας μας.
πηγή:http://www.perizitito.gr
