ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Τόσο ταιριαστοί στίχοι με τα θεία πάθη των ημερών και την αντανάκλασή τους στο πρόσωπο της άγιας Μητέρας!

 Είναι μια Παναγιά που σαν να παρατηρεί τον χώρο και να αναρωτιέται ………. ‘Πού να σε κρύψω γιόκα μου’….. είναι μια Παναγιά πραγματικά ‘πλατυτέρα’, που μας αγκαλιάζει. Οι πόνοι της είναι η δική μας γέννα της εκδοχής ενός εξιδανικευμένου εαυτού. Ελπίδα για ότι καλό μπορεί να γίνει ακόμα τώρα, -στην χαοτική εποχή μας - στον κουρασμένο τον πλανήτη μας, έστω και αν λέμε….. ‘χίλιες φορές να γεννηθείς τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν’….. 
Ευτυχώς έχουμε ακόμα την ικανότητα του ψυχισμού για εξιδανίκευση, τις προβολές ‘της δικής μας Παναγιάς,’ έτσι όπως εμείς την επιλέγουμε, Θρηνούσα ή Νικοποιό, μα πάντα ‘Πλατυτέρα.’ Αντέχουμε ακόμα και όταν λέμε …….‘ Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν’……. ακόμα και τότε υπάρχει ελπίδα να αντισταθούμε στον εγωκεντρισμό και στην στενοκεφαλιά μας. Εμείς πρώτοι, εμείς θα πάψουμε να είμαστε θεριά. 

Στίχοι: Κώστας Βάρναλης Μουσική: Λουκάς Θάνου Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης Άλλες ερμηνείες: Γιάννης Χαρούλης Πού να σε κρύψω γιόκα μου να μη σε φτάνουν οι κακοί σε ποιο νησί του ωκεανού σε πια κορφή ερημική. Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις ξέρω πως θα χεις την καρδιά τόσο καλή τόσο γλυκή που μες τα βρόχια της οργής ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις. Συ θα'χεις μάτια γαλανά θα 'χεις κορμάκι τρυφερό θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό Από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης δεν είσαι συ για μάχητες δεν είσαι συ για το σταυρό εσύ νοικοκερόπουλο όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης Κι αν κάποτε τα φρένα σου το δίκιο φως της αστραπής κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε παιδάκι μου να μην τα πεις Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή απ' την αλήθεια της σιωπής χίλιες φορές να γεννηθείς τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν